.

انصاف نیست دنیا آنقدر کوچک باشد که آدم های تکراری را

روزی هزار بار ببینی و آنقدر بزرگ باشد

که نتوانی آن کس را که دلت میخواهد حتی یک بار ببینی  . . .

.

.

.

قهر که می کنی

بی حواس ترین آدم روی زمین می شوم

آنقدر که

دست نوشته هایم را توی یخچال پیدا می کنم

بشقاب غذای دست نخورده ام را در کتابخانه . . .

.

.

.

دلم به بهانه ندیدنت گریست

بگذار بگرید و بداندهر چه خواست همیشه نیست . . .

.

.

.

پنداشتی گذشته مرد ؟

آن بوسه ها چو دانه های الماس در گوشواره از یادم آویزان است . . .

.

.

.

در زندگی گفتن دو چیز بسیار سخت است

اولین سلام

و آخرین خدا حافظی . . .

.

.

.

مانند شیشه ‘شکستنم’ آسان بود

ولی دیگر به من ‘دست نزن’ ، این بار ‘زخمی ات’ خواهم کرد . . .

.

.

.

بسیار تماشایی و آراسته ای / از رونق ماه آسمان کاسته ای

انگار نه انگار که ما را دیدی / از روی کدام دنده بر خاسته ای !؟

.

.

.

رسم ” خوب ” ها همین است

حرف آمدنشان شادت می کند

و ماندنشان

با دلت چنان می کند

که هنوز نرفته

دلتنگشان می شوی . . .

.

.

.

گفته بودند که گنج در ویرانه هاست

راست گفتند چون وجودت در دل ویران ماست !

.

.

.

سرکش بودم به حیله رامم کردی / ای افسونگر ، چه پخته خامم کردی

خوش چرخاندی کمند گیسویت را / در تاریکی اسیر دامم کردی . . .

.

.

.

 

دیدی ای حافظ که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با عشق و غم کوه امیدم آب شد

گفته بودی یوسف گمگشته باز آید ولی

 یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد

.

.

.

کسی که احساسات ِ تو رو بازی می گیره و تنهات میذاره

چند قدم اونورتر زیر ِ پایِ کسی دیگه داره لِه می شه

شک نکن . . .

.

.

.

گیرم که از حصار کوتاه دلم ساده می پری ، با دیوار بلند خیالم چه می کنی . . . ؟

.

.

.

ما نه آنیم که در بازی تکراری چرخ و فلک / هرکه از دیده مان رفت زخاطر ببریم !

یا که چون فصل خزان آمد و گل رفت بخواب/ دل بعشق دگری داده ز آنجا ببریم

وسعت دیده ی ما خاک قدمهای تو بود / خاک پای قدمت را به دو دنیا ندهیم . . .

.

.

.

مانند همیشه چشم هایم به در است

بر سفره ی ما جگر نه ، خون جگر است

ته مانده ی سفره ی شما را آورد

آری ، پدرم مورچه ی کارگر است !

.

.

.

درون دلی که پیدا نیست / پر از زندان و زندانیست

تو را محکوم دل کردم / نمیدانم دلیلش چیست

سبب شاید همین باشد / بدون تو نباید زیست

.

.

.

تنهایی ات را از تو گرفتم ، در خنده هایم شریکت کردم

نگفته بودی بازرگان عشقی ، من از کجا می دانستم سود من تنهاییست . . .

.

.

.

سلام به اون اهل دلی که بی ریا و باصفاست

 قلب پر از محبتش همیشه با یاد خداست

 دور باشه از وجودتون هرچی غم و هرچی بلاست

گفتم سلامی عرض کنم نگی فلانی بی وفاست . . .

.

.

.

خدایا خیلیا دلمو شکستن

شب بیا با هم بریم سراغشون

من نشونت میدم تو ببخششون!

.

.

.

طالع بخت مرا هیچکسی یار نبود / پشت من را بخدا ذره ای دیوار نبود

 همه از پشت زدند بر کمرم خنجر را / جاده شانس من از کودکی هموار نبود . . .

.

.

.

میگویند شکستنی رفع بلاست ، ای “دل” تحمل کن شاید حکمتیست !

.

.

.

آرزو دارم بهاران مال تو / شاخه های یاس خندان مال تو

گرچه درویشان تهی دستند ولی/ ساده بودن های باران مال تو

.

.

.

دعا کردم تو تنها مال من شی / تو تعبیر قشنگ فال من شی

دعا کردم بدونی چشم به راتم / هنوز دلبسته بغض صداتم

 اگه بازم دلت با دیگرونه / چشات دنبال از ما بهترونه

بزار با یاد تو دلخوش بمونم/ فقط دلتنگیات با من بمونه . . .

.

.

.

هنوز برایت می نویسم

درست شبیه پسرکی نابینا که هر روز برای ماهی قرمز مرده اش غذا می ریزد . . .

.

.

.

ندارم من نظر جز بر نگاهت / ندارم من طلب جز روی ماهت

ندارم من دلی جز عاشق تو / نباشم من دمی جز در پناهت . . .

.

.

.

بر لب دریای حسرت خانه ای دارم قدیمی

از تمام دار دنیا دوست دارم صمیمی

گاه و بیگاه یادی از ما میکند

با مرامش شرمسارم میکند . . .

.

.

.

چشم بر هم ننهاده گردش دوران گذشت

بهر یک کَس سخت و بهر دیگری آسان گذشت

روزگاری خواهد آمد با خودت نجوا کنی

یاد باد آن روزگارانی که با یاران گذشت . . .

.

.

.

من به زنجیر وفای تو اسیرم چه کنم

گر نیایی به خدا بی تو میمیرم چه کنم

 در هوای غم عشق تو ز خود بی خبرم

که به عشق تو محتاج و فقیرم چه کنم  . . .

.

.

.

با همه چشم انتظاری ، با پیامت دل خوشم

ای قرار بیقراری ساحل آرامشم

گاه گاهی پر بزن در خلوت تنهاییم

تا ببینی در فراقت من چه رنجی میکشم . . .

.

.

.

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو میگفتم

هنوزم خیس میشه چشمام وقتی یاد تو می افتم

 هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره

هنوزم میگم خدایا کاشکی برگرده دوباره . . .

.

.

.

ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی / چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی

تو که آتشکده عشق و محبت بودی / چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی . . .

.

.

.

جداموندن از کسی که دوستش داری فرقی بامردن نداره

 پس عمری که بی تو میگذرد مرگی است به نام زندگی . . .

.

.

.

آرزویم این است که بهاری بشود روز و شبت

که ببارد به تمام رخ تو بارش شادی و شعف

و من از دور ببینم که پر از لبخند است چشم و دنیا و دلت . . .

.

.

.

باغبانی پیرم ، که به غیر از گلها از همه دلگیرم

کوله ام غرق غم است ، آدم خوب کم است

 عده ای بی خبرند ، عده ای کور و کرند

اندکی هم پکرند و میان رفقا ، عده ای همچو شما تاج سرند!

.

.

.

ارادتمند کسانی هستیم که تو خاطرمون ابدی هستند

و تو خاطرشون عددی نیستیم

.

.

.

سکوتی بود بر قلبم که با آن میزدم فریاد /  اگر از شهر غم رفتی مرا هرگز مبر از یاد

.

.

.

گمم نکن …

 در گوشه ای از حافظه ات آرام مینشینم ، فقط بگذار بمانم . . .

.

.

.

میروم تا در آغوش خاک قرار گیرم ، و تمام خاطراتمان را به خاک بسپارم

چون دیگر بعد تو پناهی بهتر از آغوش خاک ندارم . . .

.

.

.

کی من خلاص میشوم از انتظار تو ؟ /  کی میرسد بمقصد دل این قطار تو ؟

خواهد رسید فصل بهاری که میشود /  آرام تکیه کرد و رها شد کنار تو . . .

.

.

.

گرچه آلوده دنیای غریبم اما / سینه ای پاک به پهنای صداقت دارم

 دل من عاطفه را میفهمد ، من به خود میبالم / با کسی سبزتر از عشق ارادت دارم . . .

.

.

.

در دوری لذتی است که در با هم بودن نیست

 چون در با هم بودن ترس از فراق است و در دوری شوق دیدار . . .

.

.

.

یار باوفایم ؛ در روزهای با تو بودن بی تو بودن را نفرین میکنم

و در روزهای بی تو بودن ، با تو بودن را آرزو میکنم . . .

.

.

.

خیال تو همه جا با من است اما ، دلم گرمای بودنت را می خواهد نه سردی خیالت را !

.

.

.

دستانم تشنه دستان توست ، شانه هایت تکیه گاه خستگی هایم

با تو میمانم بی آنکه دغدغه های فردا داشته باشم

زیرا میدانم بیش از امروز دوستت خواهم داشت

.

.

.

ناسپاس از عشق پاکت نیستم

من که عمری با خیالت زیستم

 دوستت دارم به جان تو قسم

روی حرفم تا ابد می ایستم!

نظرات شما عزیزان: